معماری پایدار به طراحی ساختمان‌هایی اشاره دارد که تاثیرات منفی زیست‌محیطی را به حداقل می‌رسانند و در عین حال بهره‌وری انرژی و منابع را بهبود می‌بخشند. در طراحی ساختمان‌های مدرن، معماری پایدار نقش مهمی در کاهش مصرف انرژی، آب و مواد طبیعی ایفا می‌کند. این نوع معماری با بهره‌گیری از انرژی‌های تجدیدپذیر مانند انرژی خورشیدی و بادی، به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای کمک می‌کند.
یکی از اصول معماری پایدار، استفاده از مصالح بومی و بازیافتی است که نه تنها به کاهش هزینه‌های ساخت، بلکه به حفظ منابع طبیعی نیز کمک می‌کند. همچنین، طراحی هوشمندانه‌ای که تهویه طبیعی و نور روز را بهینه‌سازی می‌کند، می‌تواند نیاز به سیستم‌های گرمایش، سرمایش و نور مصنوعی را کاهش دهد.
علاوه بر این، معماری پایدار توجه خاصی به زیستگاه‌های انسانی دارد، با هدف ایجاد فضاهایی که به رفاه فیزیکی و روانی ساکنان کمک کنند. برای مثال، استفاده از فضاهای سبز و باغ‌های عمودی می‌تواند به بهبود کیفیت هوا و کاهش اثرات جزایر حرارتی شهری کمک کند. در نتیجه، معماری پایدار در ساختمان‌های مدرن نقش کلیدی در ایجاد فضاهای سالم، اقتصادی و زیست‌محیطی دارد.