معماری سنتی ایران با ویژگی‌های منحصربه‌فرد خود، همچون ایوان‌ها، گنبدها، بادگیرها و استفاده از الگوهای هندسی و کاشی‌کاری‌های ظریف، هویت فرهنگی عمیقی را منعکس می‌کند. این معماری به دلیل تطبیق با شرایط اقلیمی و فرهنگی ایران، قرن‌ها دوام داشته است. برای مثال، بادگیرها به عنوان سیستم تهویه طبیعی در مناطق گرم و خشک استفاده می‌شوند و ایوان‌ها فضای بینابینی بین داخل و خارج را فراهم می‌کنند که باعث تنظیم دمای محیط می‌شود.
در معماری معاصر ایران، تلاش‌های زیادی برای ترکیب این عناصر سنتی با تکنولوژی و نیازهای مدرن صورت گرفته است. یکی از چالش‌های اصلی این است که چگونه می‌توان این اصالت را حفظ کرد و در عین حال به نیازهای عملکردی ساختمان‌های امروزی پاسخ داد. به‌عنوان مثال، استفاده از فرم‌های سنتی مانند گنبدها و حیاط‌های مرکزی در ترکیب با مواد مدرن مانند شیشه و بتن، هم‌زمان می‌تواند زیبایی و کارآیی را تضمین کند.
این تطبیق، راهی برای حفظ هویت فرهنگی در برابر جهانی‌سازی است، به طوری که معماری معاصر ایران نه تنها به گذشته پیوند دارد، بلکه پاسخگوی نیازهای زندگی مدرن نیز هست.